Założyciele Zgromadzenia
Gąsiorowska Waleria s. Ludwika (1864- 1949), współzałożycielka Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej, przełożona generalna, bliska współpracownica bł. Honorata Koźmińskiego.
Waleria (s. Ludwika) Gąsiorowska Ur. 4 września 1864 r. w Mierzeńcu koło Pułtuska. Ojciec Szczepan Gąsiorowski administrując majątkiem zamożnej hrabiny, zarabiał na utrzymanie rodziny. Matka Feliksa
z Wróblewskich zajmowała się domem i wychowaniem 3 córek i 4 synów. Około 1870 r. Gąsiorowscy w trosce
o edukację dzieci, sprzedali Mierzeniec (majątek znacznie ucierpiał wspierając oddziały powstańcze podczas wydarzeń 1863 r.) i zakupili kamienicę w Pułtusku, dokąd przeniosła się cała rodzina. Waleria Gąsiorowska podstawowe wykształcenie zdobyła na prywatnej pensji w Pułtusku (1873- 1879), następnie korzystała z lekcji języka francuskiego (1879 – 1882). Po zakończeniu edukacji przez kilka lat pracowała jako nauczycielka w zamożnych domach pułtuskich. Około 1889 r. przybyła do klasztoru kapucynów w Zakroczymiu, gdzie spotkała Honorata Koźmińskiego. Za jego radą i wskazaniami Gąsiorowska weszła w skład grupy założycielskiej powstającego Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej. 21 listopada 1891 r., została przyjęta do Zgromadzenia wraz z 4 innymi siostrami; 4 czerwca 1892 r., rozpoczęła nowicjat; 17 września 1893 r. złożyła pierwsze śluby zakonne, 2 lipca 1898 r. profesję wieczystą.
W 1897 r. po założeniu - przez pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej Ludwikę Moriconi, - nowej wspólnoty zakonnej Służebnic Matki Dobrego Pasterza, Koźmiński mianował Gąsiorowską przełożoną generalną i przyznał jej tytuł współzałożycielki Zgromadzenia. Do 1918 r. Gąsiorowska osobiście kierowała wspólnotą zakonną, a następnie przez kilkanaście lat (1918 – 1946) pełniła funkcję radnej generalnej.
Podczas wojny polsko – bolszewickiej czynnie zaangażowała się w prace Komitetu Obrony Państwa, za co otrzymała 7 maja 1921 r. krzyż zasługi i dyplom uznania podpisany przez gen. Józefa Hallera.
Od 1922 – do 1926 była kierowniczką sierocińca w Maczkach dla dzieci repatriowanych ze Wschodu. Po likwidacji tej placówki powróciła do Nowego Miasta nad Pilicą, tam przebywała aż do śmierci. Zmarła 19 maja 1949 r. w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie została pochowana na miejskim cmentarzu.
Z polecenia przełożonych napisała „Kronikę i Historię Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej” obejmującą lata 1891 – 1940, oraz „Autobiografię”. Zostawiła liczne konferencje i okolicznościowe przemówienia dla sióstr.
Florentyn Wacław Jan Stefan Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej jako drugie dziecko Stefana Koźmińskiego (architekta powiatowego) i Aleksandry z Kahlów. W dzieciństwie otrzymał staranne wychowanie religijne. W Białej Podlaskiej ukończył szkołę elementarną. W 1840 r. rodzina, ze względu na nową posadę ojca przeniosła się do Włocławka. W tym czasie Wacław rozpoczął naukę w gimnazjum w Płocku. Tu pod wpływem kolegów utracił wiarę. W 1844 r. rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Budownictwa.
kwietniu 1846 r. niesłusznie aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej, przeżył kryzys religijny. Cudownie powrócił do wiary i zdrowia fizycznego. 27 marca 1847 r. został zwolniony z więzienia.
18 grudnia 1848 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Lubartowie. 21 grudnia 1849 r. złożył pierwsze śluby zakonne, zaś 18 grudnia 1850 r. wieczyste. Studia filozoficzno – teologiczne przygotowujące do kapłaństwa odbył początkowo w Lublinie, a następnie w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 27 VIII 1852 r.
W zakonie pełnił obowiązki spowiednika, nauczyciela religii, misjonarza ludowego, kaznodziei, dyrektora III Zakonu Franciszkańskiego, promotora Żywego Różańca oraz sekretarza prowincjalnego, wykładowcy seminarium zakonnego, definitora i przełożonego klasztoru. W 1855 r. przy współpracy z Zofią Truszkowską założył Zgromadzenie Sióstr Felicjanek. W okresie po upadku powstania styczniowego Honorat pełnił posługę kapelana więziennego w Cytadeli Warszawskiej.
Po kasacie w 1864 r. klasztoru warszawskiego przeniesiony został do Zakroczymia gdzie spędził 28 lat. Owocem tego okresu jest powstanie nowych zgromadzeń zakonnych ( Honorat założył 23 zgromadzenia bezhabitowe
i 3 habitowe). Nowym Zgromadzeniom wyznaczył specyficzne pola pracy oraz zapewnił organizację
i kierownictwo. Członkowie założonych przez niego zgromadzeń żyli wśród ludzi w podobnych jak wszyscy warunkach społecznych, bez zewnętrznych oznak swego powołania, zachowywali śluby zakonne, stając się w ten sposób prekursorami współczesnych instytutów świeckich. Koźmiński działając w bardzo trudnych okolicznościach historycznych, potrafił poprzez swą działalność zakonotwórczą zatrzymać w kraju wiele osób, które chciały opuścić ojczyznę, by realizować swoje powołanie w ramach życia zakonnego.
5 maja 1892 r. po licznych rewizjach i prześladowaniach, klasztor w Zakroczymiu został przez władze carskie skasowany, a zakonnicy przeniesieni do Nowego Miasta nad Pilicą. Ostatni okres życia Honorata naznaczony był cierpieniami i upokorzeniami m. in. pozbawienie zarządu nad zgromadzeniami, odejście z zakonu najbliższego współpracownika o. Antoniego Wysłoucha, częste śledztwa policji carskiej mające na celu wykrycie zgromadzeń. Zostawił w swojej spuściźnie pisarskiej kilkadziesiąt pozycji. Zmarł 16 grudnia
1916 r. Jan Paweł II 16 października 1988 r. zaliczył go do grona błogosławionych.
Zgromadzenie jako pomnik dla Maryi Niepokalanej
Patronowie Zgromadzenia
Św. Franciszek z Asyżu
Urodził się w Asyżu w zamożnej rodzinie kupieckiej. Podczas wojny z Perugią dostał się do niewoli, w której spędził rok. Po powrocie zajmował się kupiectwem, a następnie znów wyruszył na wojnę. Zamiaru tego nie zrealizował, zaczął natomiast przejawiać zainteresowania wiarą. Był to początek jego nawrócenia ku Bogu. Jak podają przekazy, usłyszał wtedy głos Boga: „Franciszku idź i odbuduj mój kościół”. Wezwanie to zrozumiał dosłownie i rozpoczął odbudowywanie zrujnowanego kościoła św. Damiana.
W 1208 r. pod natchnieniem Ewangelii o rozesłaniu Apostołów zmienił swoje odzienie na zgrzebny habit i rozpoczął nauczanie przed kościołami. W tym czasie dołączyli do niego pierwsi uczniowie, którym nadał nazwę Braci Mniejszych. Jako cel wyznaczył im naśladowanie Jezusa w Jego życiu ubogim i głoszenie Ewangelii. Po pewnym czasie bracia udali się do Rzymu, by u papieża Innocentego II uzyskać zatwierdzenie zakonu. Franciszek wywarł wielkie wrażenie na Ojcu Świętym, który dał mu ustne potwierdzenie tego sposobu życia.
W 1221 r. założył III zakon, przeznaczony dla ludzi świeckich, żyjących w rodzinach i praktykujących śluby zakonne w ramach swojego stanu. W 1224 r. w czasie trwania 40-dniowego postu na górze Alwerni otrzymał od Chrystusa stygmaty. Był to pierwszy historycznie stwierdzony przypadek stygmatyzacji.
Zmarł 3 października 1226 r. , został kanonizowany w 1228 r. przez papieża Grzegorza IX. Ze względu na wielką miłość św. Franciszka do przyrody papież Jan Paweł II ogłosił go patronem ekologii.
Św. Ludwik Grignion de Montfort
W latach 1693-1703 studiował w Paryżu u Sulpicjanów, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. Pełnił funkcje kapelana szpitalnego w Poitiers i w tym czasie założył Zgromadzenie Córek Świętej Mądrości, mające na celu pielęgnowanie chorych.
W latach 1703-1704 działał w Paryżu, gdzie zawiązał przyszłe zgromadzenie męskie Towarzystwo Maryi (zwane także montfortystami).
Od 1704 r. rozwinął żywą działalność misyjną. Stał się wędrownym misjonarzem w kilku diecezjach, napotykając na wielkie trudności ze strony duchowieństwa o orientacji jansenistycznej. Przez całe swoje życie odznaczał się wielkim nabożeństwem do Matki Bożej, której poświęcił się całkowicie, oddając w niewolę miłości.
22 I 1888 r. papież Leon XIII zaliczył go w poczet błogosławionych, a 20 VII 1947 r. papież Pius XII dokonał jego kanonizacji.
Św. Ludwik jest między innymi autorem następujących dzieł: "Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”, "Tajemnica Maryi”, "Miłość Mądrości Wcielonej”, "Cudowna Tajemnica Najświętszego Różańca".
Św. Józef
Jest szczególnym patronem wszystkich do niego się uciekających, czy to dusz poświęconych Bogu, czy zwyczajnie żyjącychw świecie, tak dziewic jak i młodzieńców, tak starszych jak i młodych – jednym słowem jest patronem dla osób wszystkich stanów. Jest tak, ponieważ Pan Bóg wyniósł go do godności Oblubieńca Matki Bożej – Opiekuna Dzieciątka Jezus, a przy takiej wielkiej godności prowadził życie zwyczajne. Św. Józef jest dla nas patronem życia ukrytego i cichego. Ukryty był w świecie ze swoją godnością, ukryty ze swoim królewskim pochodzeniem, ukryty z całym zasobem swych cnót, bo jakiej cnoty w nim się nie dopatrzymy?
Życie św. Józefa było wielką próbą wiary na drodze pełnienia trudnej dla niego woli Bożej.
Uczmy się od niego:
- pełnego zawierzenia Bogu we wszystkich wydarzeniach życia;
- umiejętności przekształcania zwykłych spraw w bogactwo nadprzyrodzonych wartości;
- pracowitości
- pokornego znoszenia wszelkich upokorzeń i braków.
Św. Antoni z Padwy
Urodził się w Lizbonie w 1195 r. jako pierwsze dziecko szlacheckiej rodziny. Rodzice posłali go na studia, chcąc wykształcić syna na sędziego, a może nawet na biskupa, lecz chłopiec, który na chrzcie otrzymał imię Ferdynand, już dość wcześnie zaczął rozwiewać ich ukryte nadzieje. Pociągał go Bóg, a on ulegał Jego natchnieniom.Zakochany w modlitwie i ciszy usłyszał głos Boga i w piętnastym roku życia, wbrew woli krewnych, zostawił swój bogaty pałac i wstąpił do Kanoników Regularnych Św. Augustyna, zakonu, któremu zawdzięczał swą formację intelektualną i teologiczną. W wieku 25 lat został kapłanem.
Spotkanie z synami św. Franciszka z Asyżu, którzy wyruszyli na misje do Maroka i tam ponieśli śmierć męczeńską, wywarło na jego duszy olbrzymie piętno. Zauroczony ewangelicznym i ubogim stylem życia franciszkanów, pociągnięty ideałem męczeństwa, poprosił o pozwolenie przejścia do Zakonu św. Franciszka. Uzyskawszy zgodę, przywdział habit Braci Mniejszych i przyjął imię Antoni.
Jego misjonarskie plany dość szybko przekreśliła malaria. Powrócił do Europy. Przybył do Italii, na Sycylię, skąd udał się do Asyżu, gdzie
w 1221 r. spotkał się ze św. Franciszkiem. Następnie wyruszył do pustelni Montepaolo w pobliżu Foli, gdzie z pokorą i radością oddawał się modlitwie i prostym pracom gospodarskim.
Pewnego dnia z polecenia przełożonego wygłosił kazanie z okazji uroczystości święceń kapłańskich. Mowa św. Antoniego była zaskoczeniem dla słuchających. Ich zachwyt wywołały szczególnie jego znajomość i ukochanie Pisma Świętego. Tak rozpoczął działalność wędrownego kaznodziei. Apostolską posługą Słowa ogarnął północną Italię i południową Francję.
Utrudzony pracą, wyczerpany chorobą i wycieńczony długimi postami, zmarł w Padwie w wieku 36 lat. Było to 13 czerwca 1231 r.
W rok później, 30 maja, został ogłoszony świętym, a w roku 1946 papież Pius XII ogłosił go Doktorem Ewangelicznym Kościoła.
Duchowość zgromadzenia córek Maryi Niepokalanej
w tajemnicy Wcielenia i Odkupienia. Życie sióstr ideałami św. Franciszka z Asyżu przejawia się przede wszystkim w umiłowaniu Kościoła, ubóstwa, pokory i miłości. Za wzorem Świętego z Asyżu siostry starają się kontemplować Boga w Jego stwórczym dziele, żyjąc w przyjaźni ze wszystkimi ludźmi i w szacunku do otaczającego świata. Sprawdzianem dla autentyczności franciszkańskiego ducha jest idea braterstwa (fraternitas) oraz duch pokory i służby (minoritas).
Aspekt maryjny duchowości założyciel Honorat Koźmiński osadził na ideałach niewolnictwa maryjnego, sformułowanych przez św. Ludwika Marię Grignion de Montfort. Ów święty swoim radykalizmem, zapałem i bezkompromisowością ukazał wzór życia ideą niewolnictwa maryjnego dla wszystkich chrześcijan pragnących podejmować drogę zawierzenia Maryi, stał się niejako synonimem tego nabożeństwa. Szkoła duchowa Montforta ukształtowała pobożność maryjną wielu pokoleń, jest również propozycją dla człowieka naszych czasów.
Pierwowzorem oddania się Bogu jest tajemnica Niepokalanego Poczęcia. Bezgraniczne oddanie się Maryi jest dla sióstr szczególną łaską i skarbem, którego nie zatrzymują wyłącznie dla siebie.
Siostry żyjąc ideą niewolnictwa maryjnego oddają Bogu przez Niepokalaną całkowicie nie tylko siebie i własne życie, ale także wszystkich ludzi spotkanych na swej drodze, szczególnie mieszkańców miast, dla których – zgodnie z życzeniem Założyciela – mają być „aniołami opiekuńczymi”. Siostry wynagradzają za grzechy mieszkańców miast, którzy zagubili się w drodze do Boga.
S. Urszula Napierska CMN
Siostra Urszula, swoim życiem, cierpieniem i codzienną posługą dla wszystkich, którzy ją poznali, zapisała piękną kartę świętości w zawierzeniu Bogu przez ręce Maryi. Przez całe życie pragnęła być osobą Bogu poświęconą – zawierzyć się przez konsekrację zakonną.
Więcej o tej niesamowitej postaci i jej misji modlitwy, w szczególności za kapłanów możemy przeczytać w książce „Życie ofiarowane kapłanom”.
Modlitwa za wstawiennictwem s. Urszuli Napierskiej CMN
Wszechmogący i miłosierny Boże, Ty wybrałeś siostrę Urszulę, aby dążyła do Ciebie drogą krzyża. Dzięki Twej łasce wypełniała ona w duchu ewangelicznej prostoty i radości misję modlitwy i cierpienia za potrzebujących, a zwłaszcza za kapłanów. Udziel nam przez jej wstawiennictwo łaski (.........), o którą pokornie prosimy.
Maryjo, Matko Niepokalana, przyczyń się za nami w tej prośbie, którą zanosimy do Boga przez siostrę Urszulę, Twoją umiłowaną córkę. Amen.
O wszelkich łaskach otrzymanych od Boga za przyczyną s. Urszuli Napierskiej prosimy informować Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej;
ul. Rawska 5;
26-420 Nowe Miasto n/Pilicą;
tel. 48 674-10-85.
Formacja w zgromadzeniu
trzeba tak się ukryć w Bogu,
Ziarno wrzucone w ziemię...
najpierw w aspiracji, która jest czasem rozeznawania powołania, a następnie w postulacie
(trwa od roku do 2 lat), kiedy otrzymuje konkretną pomoc formacyjną w rozwoju tego powołania.
Ziarno, które kiełkuje i wzrasta...
Kłos, który dojrzewa...
Aby wydawać owoc...