Założyciele Zgromadzenia

Image

Gąsiorowska Waleria s. Ludwika (1864- 1949), współzałożycielka Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej, przełożona generalna, bliska współpracownica bł. Honorata Koźmińskiego.

Waleria (s. Ludwika) Gąsiorowska Ur. 4 września 1864 r. w Mierzeńcu koło Pułtuska. Ojciec Szczepan Gąsiorowski administrując majątkiem zamożnej hrabiny, zarabiał na utrzymanie rodziny. Matka Feliksa
z Wróblewskich zajmowała się domem i wychowaniem 3 córek i 4 synów. Około 1870 r. Gąsiorowscy w trosce
o edukację dzieci, sprzedali Mierzeniec (majątek znacznie ucierpiał wspierając oddziały powstańcze podczas wydarzeń 1863 r.) i zakupili kamienicę w Pułtusku, dokąd przeniosła się cała rodzina. Waleria Gąsiorowska podstawowe wykształcenie zdobyła na prywatnej pensji w Pułtusku (1873- 1879), następnie korzystała z lekcji języka francuskiego (1879 – 1882). Po zakończeniu edukacji przez kilka lat pracowała jako nauczycielka w zamożnych domach pułtuskich. Około 1889 r. przybyła do klasztoru kapucynów w Zakroczymiu, gdzie spotkała Honorata Koźmińskiego. Za jego radą i wskazaniami Gąsiorowska weszła w skład grupy założycielskiej powstającego Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej. 21 listopada 1891 r., została przyjęta do Zgromadzenia wraz z 4 innymi siostrami; 4 czerwca 1892 r., rozpoczęła nowicjat; 17 września 1893 r. złożyła pierwsze śluby zakonne, 2 lipca 1898 r. profesję wieczystą.

W 1897 r. po założeniu - przez pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej Ludwikę Moriconi, - nowej wspólnoty zakonnej Służebnic Matki Dobrego Pasterza, Koźmiński mianował Gąsiorowską przełożoną generalną i przyznał jej tytuł współzałożycielki Zgromadzenia. Do 1918 r. Gąsiorowska osobiście kierowała wspólnotą zakonną, a następnie przez kilkanaście lat (1918 – 1946) pełniła funkcję radnej generalnej.

Podczas wojny polsko – bolszewickiej czynnie zaangażowała się w prace Komitetu Obrony Państwa, za co otrzymała 7 maja 1921 r. krzyż zasługi i dyplom uznania podpisany przez gen. Józefa Hallera.

Od 1922 – do 1926 była kierowniczką sierocińca w Maczkach dla dzieci repatriowanych ze Wschodu. Po likwidacji tej placówki powróciła do Nowego Miasta nad Pilicą, tam przebywała aż do śmierci. Zmarła 19 maja 1949 r. w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie została pochowana na miejskim cmentarzu.

Z polecenia przełożonych napisała „Kronikę i Historię Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej” obejmującą lata 1891 – 1940, oraz „Autobiografię”. Zostawiła liczne konferencje i okolicznościowe przemówienia dla sióstr.
s. Ludwika Gąsiorowska
(1864 - 1949)
Image
Wacław Honorat Koźmiński (1829 –1916 ), kapucyn, założyciel licznych zgromadzeń bezhabitowych, działał na terenie Królestwa Polskiego w okresie likwidowania przez carat jawnego życia zakonnego, pisarz religijny, wybitny spowiednik, beatyfikowany 16 X 1988 r.

 Florentyn Wacław Jan Stefan Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej jako drugie dziecko Stefana Koźmińskiego (architekta powiatowego) i Aleksandry z Kahlów. W dzieciństwie otrzymał staranne wychowanie religijne. W Białej Podlaskiej ukończył szkołę elementarną. W 1840 r. rodzina, ze względu na nową posadę ojca przeniosła się do Włocławka. W tym czasie Wacław rozpoczął naukę w gimnazjum w Płocku. Tu pod wpływem kolegów utracił wiarę. W 1844 r. rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Budownictwa.

kwietniu 1846 r. niesłusznie aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej, przeżył kryzys religijny. Cudownie powrócił do wiary i zdrowia fizycznego. 27 marca 1847 r. został zwolniony z więzienia.

18 grudnia 1848 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Lubartowie. 21 grudnia 1849 r. złożył pierwsze śluby zakonne, zaś 18 grudnia 1850 r. wieczyste. Studia filozoficzno – teologiczne przygotowujące do kapłaństwa odbył początkowo w Lublinie, a następnie w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 27 VIII 1852 r.

W zakonie pełnił obowiązki spowiednika, nauczyciela religii, misjonarza ludowego, kaznodziei, dyrektora III Zakonu Franciszkańskiego, promotora Żywego Różańca oraz sekretarza prowincjalnego, wykładowcy seminarium zakonnego, definitora i przełożonego klasztoru. W 1855 r. przy współpracy z Zofią Truszkowską założył Zgromadzenie Sióstr Felicjanek. W okresie po upadku powstania styczniowego Honorat pełnił posługę kapelana więziennego w Cytadeli Warszawskiej.

Po kasacie w 1864 r. klasztoru warszawskiego przeniesiony został do Zakroczymia gdzie spędził 28 lat. Owocem tego okresu jest powstanie nowych zgromadzeń zakonnych ( Honorat założył 23 zgromadzenia bezhabitowe
i 3 habitowe). Nowym Zgromadzeniom wyznaczył specyficzne pola pracy oraz zapewnił organizację
i kierownictwo. Członkowie założonych przez niego zgromadzeń żyli wśród ludzi w podobnych jak wszyscy warunkach społecznych, bez zewnętrznych oznak swego powołania, zachowywali śluby zakonne, stając się w ten sposób prekursorami współczesnych instytutów świeckich. Koźmiński działając w bardzo trudnych okolicznościach historycznych, potrafił poprzez swą działalność zakonotwórczą zatrzymać w kraju wiele osób, które chciały opuścić ojczyznę, by realizować swoje powołanie w ramach życia zakonnego.

5 maja 1892 r. po licznych rewizjach i prześladowaniach, klasztor w Zakroczymiu został przez władze carskie skasowany, a zakonnicy przeniesieni do Nowego Miasta nad Pilicą. Ostatni okres życia Honorata naznaczony był cierpieniami i upokorzeniami m. in. pozbawienie zarządu nad zgromadzeniami, odejście z zakonu najbliższego współpracownika o. Antoniego Wysłoucha, częste śledztwa policji carskiej mające na celu wykrycie zgromadzeń. Zostawił w swojej spuściźnie pisarskiej kilkadziesiąt pozycji. Zmarł 16 grudnia
1916 r. Jan Paweł II 16 października 1988 r. zaliczył go do grona błogosławionych.  






o. Honorat Koźmiński
(1829 –1916)

Zgromadzenie jako "Anioły opiekuńczy"
ludzi miast i miasteczek.

Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej powstało po ogłoszeniu w Kościele dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. W liturgiczną uroczystość Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny - 21 listopada 1891r. , tj. w historycznym dniu powstania Zgromadzenia - o. Koźmiński powiedział do pierwszych Sióstr Niepokalanek: "Dzieci moje, już od dawna noszę was w swym sercu i pragnę, byście tworzyły jedną rodzinę kochającą się w Bogu i żyjącą dla Boga, a oddającą się pracy nad uświęceniem mieszkańców miast". Siostra Ludwika Waleria Gąsiorowska, współzałożycielka utworzonej w 1891 r. przez bł. Honorata Koźmińskiego wspólnoty, podkreślała, że zgromadzenie jest darem ojca Założyciela dla Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, a każda wstępująca siostra, oddaje się na Jej wyłączną własność. Dziecięca więź z Maryją pomaga w przyjmowaniu Bożej inicjatywy i otwiera na Ducha Świętego. Wpatrując się w Jej życie, całe oddane Jezusowi, siostry uczą się swoją konsekrację przeżywać jako pełną przynależność do Boga. Dziękując za przywilej Jej Niepokalanego Poczęcia, starają się przezwyciężać wszelki grzech i innym pomagać w dążeniu do świętości. Do obiecanego Królestwa kolejne pokolenia niepokalanek zmierzają z dziecięcym zawołaniem:   Maryjo, okaż się nam Matką!
NARZĘDZIE DO RATOWANIA LUDZI
W konstytucjach zgromadzenia siostry znajdują zobowiązanie: Wszystkie modlitwy, prace i umartwienia niech ofiarują za Kościół święty, nawrócenie grzeszników i zadośćuczynienie za grzechy mieszkańców miast. Dlatego za wszystkich pogubionych na ścieżkach życia i zniewolonych przez „dobra” współczesnego świata wciąż wynagradzają modlitwą i ofiarą. W duchu św. Franciszka z Asyżu, podejmują naprawę Domu Bożego, pamiętając że duchowe odrodzenie Kościoła i powrót do Jego pierwotnego, ewangelicznego obrazu, wymaga najpierw osobistego nawrócenia. Wszelką zmianę zaczynają więc od siebie, kontemplując Chrystusa objawiającego miłość Boga Ojca. Z tego zapatrzenia rodzi się ewangeliczna droga świętości niepokalanek, na którą zapraszają swoich bliźnich.
APOSTOŁKI MARYJNEGO ZAWIERZENIA
Swojej Maryjnej drogi siostry uczą się w szkole św. Ludwika Grignion de Montfort. Jego doskonałe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny upowszechniają we wszystkich środowiskach zamieszkania i pracy. Uważne na jego wskazówki wpatrują się w Maryję i wszystko czynią razem z Nią. Każdego dnia medytują słowo Boże, rozważając ziemskie życie Jezusa i Jego Matki. Maryi powierzają życie własne i innych ludzi, by Ona czyniła je dziękczynieniem Bogu i miejscem działania Jego łaski. Pamiętając, że Nikt nie zbawia się sam (EG 113), siostry niosą w swojej modlitwie bliskich, współpracowników i całe zastępy osób zaledwie spotkanych − każdego człowieka zawierzając Jezusowi przez ręce Maryi. W ten sposób każdemu wskazują najkrótszą i najprostszą drogę do świętości − przez Maryję do Jezusa.
UKRYTE WSPÓLNOTY EWANGELICZNEGO ŻYCIA
Siostry niepokalanki, wierne zamysłowi Założyciela, nie ujawniają swojej tożsamości i bez zewnętrznych oznak stanu zakonnego, tworzą wspólnoty życia oddanego na wyłączną służbę Bogu.W codziennym postępowaniu kierują się Ewangelią i własnym przykładem pokazują, że naśladowanie Chrystusa jest możliwe również dzisiaj. Przez pracę wśród mieszkańców miast uświęcają rzeczywistość − wnoszą w nią ducha modlitwy i przemieniają świadectwem swojej obecności, wzorowanej na zwykłym, codziennym trudzie Świętej Rodziny i życiu Jezusa, ukrytym w tajemnicach Wcielenia, Odkupienia i Eucharystii. Ślubowane rady ewangeliczne i codzienność przeżywana we wspólnocie siostrzanej są odpowiedzią na Boże zaproszenie: przyjdź i chodź za Mną! (Mk 10,21).
ANIOŁOWIE OPIEKUNAMI LUDZI MIAST
W apostolskiej posłudze Założyciel przekazał siostrom zadanie stawania się aniołami opiekuńczymi ludzi miast. Jak niebiescy posłańcy, niepokalanki pomagają ludziom w zbliżaniu się do Boga, głoszą Jego słowo i walczą ze złem. Wspólnoty sióstr, rozsiane wśród miast i miasteczek, stają się prorockim znakiem i zaczynem Bożego Królestwa. Do domu Ojca mają więc przyprowadzić wszystkich zaproszonych. Dlatego siostry wychodzą do ludzi i z nimi pracują w przedszkolach, szkołach, szpitalach, zakładach opieki, biurach, kuchniach, przy parafiach, by przykładem uczciwego postępowania i posługi ukazywać świętość życia dotkniętego łaską, pozostającego w zasięgu Bożego głosu (Por. VC 40).
Radując się tajemnicą przeżywanego powołania
i rozpoznając znaki Bożego prowadzenia w swoim zakonnym życiu,wspólnota niepokalanek zawierza wszystkich w modlitwie: O Maryjo, o Pani, o Matko nasza pomnij, że są Twoimi;

strzeż ich i broń, jako rzecz i własność swoją.

Patronowie Zgromadzenia

Image
 

Św. Franciszek z Asyżu

Urodził się w Asyżu w zamożnej rodzinie kupieckiej. Podczas wojny z Perugią dostał się do niewoli, w której spędził rok. Po powrocie zajmował się kupiectwem, a następnie znów wyruszył na wojnę. Zamiaru tego nie zrealizował, zaczął natomiast przejawiać zainteresowania wiarą. Był to początek jego nawrócenia ku Bogu. Jak podają przekazy,  usłyszał wtedy głos  Boga: „Franciszku idź i odbuduj mój kościół”. Wezwanie to zrozumiał dosłownie i rozpoczął odbudowywanie zrujnowanego kościoła  św. Damiana. 

W 1208 r. pod natchnieniem Ewangelii o rozesłaniu Apostołów zmienił swoje odzienie na zgrzebny habit i rozpoczął nauczanie przed kościołami. W tym czasie dołączyli do niego pierwsi uczniowie, którym nadał nazwę Braci Mniejszych. Jako cel wyznaczył im naśladowanie Jezusa w Jego życiu ubogim i głoszenie Ewangelii. Po pewnym czasie bracia udali się do Rzymu, by u papieża Innocentego II uzyskać zatwierdzenie zakonu. Franciszek wywarł wielkie wrażenie na Ojcu Świętym, który dał mu ustne potwierdzenie tego sposobu życia.

W 1221 r. założył III zakon, przeznaczony dla ludzi świeckich, żyjących w rodzinach i praktykujących śluby zakonne w ramach swojego stanu. W 1224 r. w czasie trwania 40-dniowego postu na górze Alwerni otrzymał od Chrystusa stygmaty. Był to pierwszy historycznie stwierdzony przypadek stygmatyzacji.

Zmarł 3 października 1226 r. , został kanonizowany w 1228 r. przez papieża Grzegorza IX. Ze względu na wielką miłość św. Franciszka do przyrody papież Jan Paweł II ogłosił go patronem ekologii.  

 

Św. Franciszek z Asyżu
Image

Św. Ludwik Grignion de Montfort

W latach 1693-1703 studiował w Paryżu u Sulpicjanów, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. Pełnił funkcje kapelana szpitalnego w Poitiers

 i w tym czasie założył Zgromadzenie Córek Świętej Mądrości, mające na celu pielęgnowanie chorych.
W latach 1703-1704 działał w Paryżu, gdzie zawiązał przyszłe zgromadzenie męskie Towarzystwo Maryi (zwane także montfortystami).

Od 1704 r. rozwinął żywą działalność misyjną. Stał się wędrownym misjonarzem w kilku diecezjach, napotykając na wielkie trudności ze strony duchowieństwa o orientacji jansenistycznej. Przez całe swoje życie odznaczał się wielkim nabożeństwem do Matki Bożej, której poświęcił się całkowicie, oddając w niewolę miłości.
22 I 1888 r. papież Leon XIII zaliczył go w poczet błogosławionych, a 20 VII 1947 r. papież Pius XII dokonał jego kanonizacji.

Św. Ludwik jest między innymi autorem następujących dzieł: "Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”, "Tajemnica Maryi”, "Miłość Mądrości Wcielonej”, "Cudowna Tajemnica Najświętszego Różańca".

Św. Ludwik
Image

Św. Józef

Jest szczególnym patronem wszystkich do niego się uciekających, czy to dusz poświęconych Bogu, czy zwyczajnie żyjących
w świecie, tak dziewic jak i młodzieńców, tak starszych jak i młodych – jednym słowem jest patronem dla osób wszystkich stanów. Jest tak, ponieważ Pan Bóg wyniósł go do godności Oblubieńca Matki Bożej – Opiekuna Dzieciątka Jezus, a przy takiej wielkiej godności prowadził życie zwyczajne. Św. Józef jest dla nas patronem życia ukrytego i cichego. Ukryty był w świecie ze swoją godnością, ukryty ze swoim królewskim pochodzeniem, ukryty z całym zasobem swych cnót, bo jakiej cnoty w nim się nie dopatrzymy?
(Konferencje m. Ludwiki Gąsiorowskiej)

Życie św. Józefa było wielką próbą wiary na drodze pełnienia trudnej dla niego woli Bożej.
Uczmy się od niego:

    pełnego zawierzenia Bogu we wszystkich wydarzeniach życia;
    umiejętności przekształcania zwykłych spraw w bogactwo nadprzyrodzonych wartości;
    pracowitości
    pokornego znoszenia wszelkich upokorzeń i braków.

 

Św. Józef
Image

Św. Antoni z Padwy

Urodził się w Lizbonie w 1195 r. jako pierwsze dziecko szlacheckiej rodziny. Rodzice posłali go na studia, chcąc wykształcić syna na sędziego, a może nawet na biskupa, lecz chłopiec, który na chrzcie otrzymał imię Ferdynand, już dość wcześnie zaczął rozwiewać ich ukryte nadzieje. Pociągał go Bóg, a on ulegał Jego natchnieniom.
Zakochany w modlitwie i ciszy usłyszał głos Boga i w piętnastym roku życia, wbrew woli krewnych, zostawił swój bogaty pałac i wstąpił do Kanoników Regularnych Św. Augustyna, zakonu, któremu zawdzięczał swą formację intelektualną i teologiczną. W wieku 25 lat został kapłanem.

Spotkanie z synami św. Franciszka z Asyżu, którzy wyruszyli na misje do Maroka i tam ponieśli śmierć męczeńską, wywarło na jego duszy olbrzymie piętno. Zauroczony ewangelicznym i ubogim stylem życia franciszkanów, pociągnięty ideałem męczeństwa, poprosił o pozwolenie przejścia do Zakonu św. Franciszka. Uzyskawszy zgodę, przywdział habit Braci Mniejszych i przyjął imię Antoni.
Jego misjonarskie plany dość szybko przekreśliła malaria. Powrócił do Europy. Przybył do Italii, na Sycylię, skąd udał się do Asyżu, gdzie
w 1221 r. spotkał się ze św. Franciszkiem. Następnie wyruszył do pustelni Montepaolo w pobliżu Foli, gdzie z pokorą i radością oddawał się modlitwie i prostym pracom gospodarskim.

Pewnego dnia z polecenia przełożonego wygłosił kazanie z okazji uroczystości święceń kapłańskich. Mowa św. Antoniego była zaskoczeniem dla słuchających. Ich zachwyt wywołały szczególnie jego znajomość i ukochanie Pisma Świętego. Tak rozpoczął działalność wędrownego kaznodziei. Apostolską posługą Słowa ogarnął północną Italię i południową Francję.

Utrudzony pracą, wyczerpany chorobą i wycieńczony długimi postami, zmarł w Padwie w wieku 36 lat. Było to 13 czerwca 1231 r.
W rok później, 30 maja, został ogłoszony świętym, a w roku 1946 papież Pius XII ogłosił go Doktorem Ewangelicznym Kościoła.


Św. Antoni z Padwy

Duchowość zgromadzenia córek Maryi Niepokalanej

Zgromadzenie ma duchowość franciszkańską o specyficznym aspekcie maryjnym. Żyje w oparciu o Regułę III Zakonu Franciszkańskiego. Siostry kontemplują Boga szczególnie
w tajemnicy Wcielenia i Odkupienia. Życie sióstr ideałami św. Franciszka z Asyżu przejawia się przede wszystkim w umiłowaniu Kościoła, ubóstwa, pokory i miłości. Za wzorem Świętego z Asyżu siostry starają się kontemplować Boga w Jego stwórczym dziele, żyjąc w przyjaźni ze wszystkimi ludźmi i w szacunku do otaczającego świata. Sprawdzianem dla autentyczności franciszkańskiego ducha jest idea braterstwa (fraternitas) oraz duch pokory i służby (minoritas).

Aspekt maryjny duchowości założyciel Honorat Koźmiński osadził na ideałach niewolnictwa maryjnego, sformułowanych przez św. Ludwika Marię Grignion de Montfort. Ów święty swoim radykalizmem, zapałem i bezkompromisowością ukazał wzór życia ideą niewolnictwa maryjnego dla wszystkich chrześcijan pragnących podejmować drogę zawierzenia Maryi, stał się niejako synonimem tego nabożeństwa. Szkoła duchowa Montforta ukształtowała pobożność maryjną wielu pokoleń, jest również propozycją dla człowieka naszych czasów.

Pierwowzorem oddania się Bogu jest tajemnica Niepokalanego Poczęcia. Bezgraniczne oddanie się Maryi jest dla sióstr szczególną łaską i skarbem, którego nie zatrzymują wyłącznie dla siebie.

Siostry żyjąc ideą niewolnictwa maryjnego oddają Bogu przez Niepokalaną całkowicie nie tylko siebie i własne życie, ale także wszystkich ludzi spotkanych na swej drodze, szczególnie mieszkańców miast, dla których – zgodnie z życzeniem Założyciela – mają być „aniołami opiekuńczymi”. Siostry wynagradzają za grzechy mieszkańców miast, którzy zagubili się w drodze do Boga.

Formacja w zgromadzeniu

 
Aby ziarno wydało owoc w życiu zakonnym,<br><noscript><img src=
Aby ziarno wydało owoc w życiu zakonnym,
trzeba tak się ukryć w Bogu,
Formacja w zgromadzeniu stara się objąć całego człowieka w jego poszczególnych płaszczyznach i dotyczy   wymiaru ludzkiego, duchowo-charyzmatycznego, wspólnotowego i apostolsko-eklezjalnego.
Formacja jest drogą rozwoju i nieustannego wzrastania osoby, która pragnie podążać przez Maryję do Jezusa, zgodnie z programem naszego zgromadzenia.
POWOŁANIE
Pierwszy etap<br><noscript><img src=
Pierwszy etap
Pierwszy kontakt i etap rozeznawania powołania ma charakter rozmów i spotkań modlitewnych sprzyjających wstępnemu poznawaniu zgromadzenia, sióstr oraz dziewcząt zainteresowanych naszym życiem dla Jezusa. 
POWOŁANIE
Postulat<br><noscript><img src=
Postulat
Ziarno wrzucone w ziemię...
Jeżeli osoba wyrazi chęć podjęcia tego sposobu życia, może podjąć formację na etapie prenowicjatu –
najpierw w aspiracji, która jest czasem rozeznawania powołania, a następnie w postulacie
(trwa od roku do 2 lat), kiedy otrzymuje konkretną pomoc formacyjną w rozwoju tego powołania. 
POWOŁANIE
Nowicjat<br><noscript><img src=
Nowicjat
Ziarno, które kiełkuje i wzrasta...
Ten czas pozwala zgromadzeniu poznać kandydatkę, a jej samej służy do podjęcia decyzji o wstąpieniu do nowicjatu (trwa 2 lata). Ten etap jest już włączeniem we wspólnotę sióstr niepokalanek i służy pogłębieniu zażyłej więzi z Jezusem oraz naśladowaniu Jego życia przez praktykowanie rad ewangelicznych.
POWOŁANIE
Juniorat<br><noscript><img src=
Juniorat
Kłos, który dojrzewa...
Po zakończeniu nowicjatu, jeżeli nowicjuszka wyrazi wolę trwania w powołaniu i jest pozytywnie przyjęta przez zgromadzenie, może złożyć pierwsze śluby zakonne, które obowiązują ją przez rok. Tym samym rozpoczyna etap junioratu,   służącego realizowaniu oddania Chrystusowi w apostolskiej wspólnocie według duchowości i charyzmatu zgromadzenia.
POWOŁANIE
Śluby wieczyste<br><noscript><img src=
Śluby wieczyste
Aby wydawać owoc...
Po właściwie przeżytym junioracie (trwającym 5 lat, z ponowieniem ślubów zakonnych po każdym roku) siostra może zostać dopuszczona do złożenia profesji wieczystej.
POWOŁANIE