Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej (bezhabitowe), założone 21 XI 1891 r. w Zakroczymiu przez bł. Honorata Koźmińskiego przy współudziale Walerii Ludwiki Gąsiorowskiej, zatwierdzenie Stolicy Apostolskiej otrzymało 14 II 1934 r., jako zgromadzenie zakonne na prawie papieskim oparte na III Regule Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu. Realizując zadania nakreślone przez Założyciela, Zgromadzenie obejmuje swą działalnością apostolską środowiska miejskie, starając się o podniesienie życia religijnego i moralnego oraz szerzenie kultu Matki Bożej, zwłaszcza w tajemnicy Jej Niepokalanego Poczęcia. Siostry podejmują pracę oświatowo - wychowawczą wśród dzieci i młodzieży oraz opiekę nad osobami chorymi i starszymi.
Dom generalny znajduje się w Nowym Mieście nad Pilicą. Siostry niepokalanki od wielu lat z ogromnym poświęceniem pracują wśród mieszkańców miast pisząc jedną z wielu kart historii Kościoła. Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej (bezhabitowe) powstało 21 listopada 1891r.w Zakroczymiu jako jedno z ostatnich w wielkim dziele zakonotwórczym bł. Honorata Koźmińskiego przy współudziale Walerii Ludwiki Gąsiorowskiej. Założyciele powołując je do istnienia odpowiedzieli na palące potrzeby społeczeństwa polskiego doby przełomu XIX i XX wieku. Wierne swemu charyzmatowi Zgromadzenie od samego początku starało się objąć działalnością apostolską jak największą grupę ludności miejskiej, do której z woli Założycieli zostało posłane. W nurcie podejmowanych prac wyłaniają się dwa kierunki pełnionego apostolstwa.
W pierwszych latach istnienia Zgromadzenia siostry prowadziły działalność społeczno- charytatywną ilustrowaną tego typu placówkami jak: pracownie krawieckie, pralnie schroniska dla starców, placówki gastronomiczne, sklepy. Drugim kierunkiem był apostolat wychowawczo-oświatowy, a w nim prowadzone przez siostry ochronki, sierocińce i bursy oraz działalność na polu szkolnictwa powszechnego i zawodowego. Pracę wśród dzieci i młodzieży zwłaszcza żeńskiej, siostry podejmowały ze szczególną troską i oddaniem. W okresie II Rzeczpospolitej Zgromadzenie zaangażowało cały swój potencjał tak osobowy, jak i materialny w apostolską działalność wychowawczą i oświatową. Prowadziło
3 szkoły powszechne i 5 szkół zawodowych, kilka internatów, 20 przedszkoli oraz 13 domów dziecka. W latach 1926 – 1939 ze względu na praktykę idei ukrycia Zgromadzenie występowało wobec władz świeckich jako Towarzystwo Oświatowo Wychowawcze „Caritas” prowadząc pod tym szyldem wiele własnych placówek charytatywnych i opiekuńczych. Podczas II wojny światowej siostry z heroizmem poświęcały się powierzonym swej opiece dzieciom i młodzieży. W trudnych wojennych warunkach nadal prowadziły 4 domy dziecka, 6 przedszkoli oraz 3 szkoły zawodowe w Radomiu. Czynnie włączały się w tajne nauczanie, działalność dobroczynną i pomoc Żydom. Wraz z powstaniem ludowego państwa polskiego władze komunistyczne zaczęły systematycznie ograniczać działalność Zgromadzenia. Do końca lat czterdziestych upaństwowiono wszystkie szkoły, zaś placówki wychowawcze - domy dziecka i przedszkola w 1950 r. przeszły pod zarząd państwowej „Caritas”.
W latach 1960 -1962 siostry wychowawczynie z domów dziecka i przedszkoli zostały zwolnione z pracy. W następnych latach niepokalanki czynnie włączyły się w pracę katechetyczną przy parafiach. Pracowały także w szpitalach, biurach i innych instytucjach państwowych pozostając w zupełnym ukryciu. Po roku 1989 w raz z narodzinami III Rzeczpospolitej Zgromadzenie na nowo podjęło starania, by powrócić do pierwszych dzieł i nowych placówek.
